What is a refugee?

I found this following refugee poem by chance. It is by an Afghanistani poet, Raziq Faani, and I would regret it later if I did not translate it.
-----

One morning, from the children’s playground,
My little one returned with tearful eyes,
And with the lump in his throat, he asked:
"Tell me, dad!
What is a refugee?
Is it an insult or just a name?"

At his question, a sorrow filled my heart,
And a tear slipped uncontrollably down my cheek
Quietly, I wiped it away with the back of my hand,
As my mind searched for the right words.

I told him:
"Look, my dear child,
Do you know what homeland means?"
He nodded, "Yes,
You once told me,
That homeland is where our ancestors lived."
I kissed his face,
And with a heavy heart, I added:
"If one dark night,
A band of thieves and marauders burn your dad's home,
And set fire to everything,
and you, in fear, run away,
Spending nights on the streets of strangers,
You will become a refugee, my child,
You will become a wanderer, my dear."

A fresh tear welled up in my child's eyes, 
And sorrow clouded his spirit,
Then he said, "I understand now,
A refugee is someone with no home!"
And I turned his simple words into a verse:
Murmuring under my breath:
"You spoke wisely, my dear,
“A refugee is one with no home,
A refugee is a pigeon without a nest."

Here is the original poem in Farsi:

‎شعر از رازق فانی :

‎مهاجر چیست؟

‎سحرگاهی، ز بازیگاه طفلان،

‎کودکم با چشم تر برگشت،

‎و با بغضی که بودش در گلو پرسید:

‎«بگو بابا!

‎مهاجر چیست؟

‎دشنام است، یا نام است؟»

‎

‎از آن پرسش، دلم لبریز یک فریاد خونین شد،

‎و مروارید اشکی،

‎از کنار چشم من، بی پرده پایین شد،

‎ولی آهسته چشمم را به پشت دست مالیدم،

‎و در ذهنم برای آنچنان پرسش جواب نغز پالیدم.

‎

‎بدو گفتم:

‎«ببین فرزند دلبندم،

‎تو میدانی که میهن چیست؟»

‎بگفت: «آری،

‎تو خود روزی به من گفتی،

‎که میهن خانهی اجداد را گویند»

‎زدم بوسی به رخسارش،

‎و غمگینانه افزودم:

‎«اگر در یک شب تاریک،

‎مشتی دزد و رهزن، خانهی بابات را سوزند،

‎و هر سو آتش افروزند،

‎و تو از وحشت دزدان، برون آیی،

‎و شبها را به روی سنگفرش مردم دیگر بیاسایی،

‎مهاجر میشوی فرزند،

‎مسافر میشوی دلبند»

‎

‎سرشک تازهای چشمان فرزند مرا تر کرد،

‎و اندوهی روانش را مکدر کرد،

‎و آنگه گفت: «دانستم

‎مهاجر آدم بیخانه را گویند!»

‎و من مصراع شعر ساده اش را ساختم تک بیت:

‎و در زیر لب افزودم: نکو گفتی عزیز من،

‎«مهاجر آدم بیخانه را گویند

‎مهاجر قمری بیلانه را گویند»